Συναισθηματική ανα-Τροφοδότηση

Τα βλέμματα διασταυρώνονται. Ματώνουν. Μετά εκατέρωθεν ανοχή. Τα βλέμματα επικοινωνούν. Χαμογελούν. Και πάλι αλλάζουν. Απόσταση, απέχθεια. Το βλέμμα χαμογελά. Το σώμα ανατριχιάζει. Μοιάζουμε. Διαφέρουμε. Οι ιδέες μας. Οι κρυμμένες επιθυμίες μας. Οι καταχωνιασμένες σκέψεις μας. Μοιάζουμε. Διαφέρουμε. Οι θεοί και οι δαίμονές μας.


Τα βλέμματά μας διασταυρώνονται. Μεταφράζουμε. Βρίσκουμε σημεία αναφοράς, όχι κανόνες και εξαιρέσεις.


Μου δίδαξες να υπηρετώ την νόηση και να την εμπιστεύομαι. Το συναίσθημα όμως...αχ! Αχ αυτό το συναίσθημα!

"Τι είναι το συναίσθημα; Τι είναι η ψυχή; Μετριέται; Μπορείς να ανοίξεις έναν άνθρωπο, να βρεις την ψυχή του και να την μετρήσεις;" μου είπες κάποιο βράδυ. "Τη λογική να εμπιστεύεσαι μονάχα. Η λογική είναι μαθηματικά. Μετρήσιμη, επομένως υπολογίσιμη."

Διαφέρουμε.

Βαθιά πεπεισμένη για την δύναμη που έχει το συναίσθημα -κυρίως η αγάπη, ο έρωτας, η λύπη- κινούμαι σε άλλη τροχιά.

Οι δρόμοι που τραβάμε όμως διασταυρώνονται.

Μοιάζουμε.

Απαντήσεις δεν πρόκειται να σου δώσω
...γιατί όπως λες κι εσύ το συναίσθημα δεν είναι μαθηματικά,
...γιατί οπως λέω κι εγώ το συναίσθημα είναι η κινητήρια δύναμη για να συμπληρώσει ο καθένας τα κενά του,
...γιατί όπως έχει πει κι ο Νίτσε οι σκέψεις είναι σκιές των συναισθημάτων μας. Πάντα πιο σκοτεινές, πιο άδειες και πιο απλές.

"Δέχομαι την δύναμη του νου αλλά την δέχομαι με το χέρι στην καρδιά." θα σου πω κάποιο άλλο βράδυ και η κουβέντα μας θα λήξει για πάντα εκεί.

Στ' αλήθεια μοιάζουμε -μήπως όμως διαφέρουμε;
Σίγουρα διαφέρουμε -μήπως τελικά μοιάζουμε;