Τα παλιά τραύματα

Post Traumatic Stress Disorder

ή ελληνιστί...

 Μετατραυματική Διαταραχή Στρες

Με απλούς όρους, στην ιατρική επιστήμη το τραύμα ορίζεται ως κάθε βίαιη καταστροφή ιστών, εσωτερική ή εξωτερική, ανεξάρτητα από το αίτιο που την προκάλεσε. Αντίστοιχα, στην επιστήμη της ψυχολογίας τραύμα θεωρείται η ένταση και το στρες που προκαλείται στο άτομο εξαιτίας κάποιου επώδυνου γεγονότος που έχει διαταράξει την συναισθηματική του ασφάλεια. 

Η ένταση αυτή-άλλοτε συνειδητή κι άλλοτε ασυνείδητη- λειτουργεί ανασταλτικά στην καλή ποιότητα ζωής του ατόμου. Δεν θα επεκταθώ αναφέροντας πιθανές συνέπειες. Θα ήθελα όμως να τονίσω πως όσοι φέρουν τέτοιου είδους τραύματα δυσκολεύονται να ξεπεράσουν δια παντός τον πόνο που προκλήθηκε. 

"Ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός" 

λέει ο λαός και σε πολύ μεγάλο βαθμό είναι αλήθεια αν με ρωτάς. Ο χρόνος που κυλά, "μαλακώνει" τα συμπτώματα του πόνου, σε κάνει να τον "συνηθίζεις" ή ακόμα και να ξυπνάς ένα πρωί και να μην θυμάσαι που ή ακόμα και γιατί πονούσες. 

Ευλογία της φύσης!! Θεϊκή πρόνοια!! Ανθρώπινη ανάγκη που την τρέφει η ζωή!!

-Παρατηρείς ότι έχεις βρει την δύναμη να αντέξεις και να ξεπεράσεις ίσως το τραύμα σου. Με τον καιρό έχεις μάθει να είσαι και πάλι λειτουργικός, έχεις φέρει σε μια ισορροπία τα συναισθήματά σου, έχεις ορίσει μια δική σου καλή ποιότητα ζωής.

Και ξάφνου...

αρχίζεις να νιώθεις μια σχεδόν γνώριμη ενόχληση! 

Νιώθεις πως το αγκάθι που είχες τραβήξει για να φύγει από το δέρμα σου, έχει αφήσει την μύτη του μέσα σου και σε τσιμπάει!! Σου θυμίζει πως υπάρχει..., σου τρυπάει την καρδιά από τον πόνο!

Αρχίζεις να βασανίζεσαι πάλι και αναρωτιέσαι αν θα πάψει ποτέ αυτός ο πόνος να υπάρχει.

-Ψυχή μου δεν ξέρω τι στ' αλήθεια συμβαίνει! Υποψιάζομαι πάντως πως η θύμηση του τραύματος θα φεύγει και θα έρχεται πότε-πότε, ίσως για να σε προστατεύει από παρόμοιους ή καινούριους πόνους που έχει η ζωή. Κάτι παρόμοιο με αυτό που μας έλεγαν στο σχολείο.. Αυτός που έχει ακουμπήσει στην φωτιά, έχει το "ένστικτο" και δεν ακουμπάει την εστία της ηλεκτρικής κουζίνας όταν είναι αναμμένη. Πότε-πότε, θα βιώνεις τον πόνο του τραύματος στον ύπνο σου και ίσως τότε πετάγεσαι ταραγμένη από το κρεβάτι. Συνειδητά όμως θα απωθείς το τραύμα και θα το διατηρείς κατά κανόνα κλειστό. Το ένστικτο επιβίωσης θα σε τρέφει πάντα. Μπορείς και θα μπορείς να ζεις! 

Κι όσο ζεις, θα μετατρέπεις το αρνητικό πρόσημο σε θετικό! Όπως θα έπρεπε να είναι το πρόσημο στην ζωή κάθε ανθρώπου.Όλων οι ζωές έχουν άσχημα και όμορφα. Αυτό είναι το μέτρο της ζωής μας. Όλοι βιώνουμε τον πόνο, τη θλίψη μα και τη χαρά και την ευτυχία. Οι χαρές -που όλοι αποζητούμε- είναι πιο φωτεινές και πιο μεγάλες όταν έχουμε βιώσει και τις θλίψεις! Όπως είναι η άνοιξη μετά από έναν βαρύ χειμώνα. 

Κι οι θλίψεις άρα, κι ασχήμιες και τα τραύματα έχουν το δικό τους ρόλο. 

"Τα παλιά τραύματα... έχουν μια δική τους ζωή" (a touch of spice, 1.33.37: "Old wounds...have a life of their own"). Ενώ τα νομίζουμε κλειστά, κάπου κάπου μας πονούν και μας θυμίζουν... 

Ο κρύος χειμώνας έχει την ιδιότητα να τα συντηρεί. Προς όφελος μας ίσως.

            

Μια συμβουλή - ευχή μονάχα έχω να σου δώσω:

Τα παλιά τραύματα και τον χειμώνα μην φοβάσαι!! 

Είναι η σκιά απλά από τις μεγάλες χαρές και την όμορφη άνοιξη που με βεβαιότητα θα έρθουν!!