Παραμύθι (Δίχως Τέλος) #2

      Κάπως έτσι πρέπει να ήταν... Σαν σταχτοπούτα χωρίς το γοβάκι της ένοιωθε. Αχ! Ας έβρισκε κάποιος το "γοβάκι" της να την το φέρει πίσω! Όλες οι ελπίδες της είχαν κρεμαστεί τώρα σ' αυτό... “Τι θα γινόταν η σταχτοπούτα χωρίς αυτό το μοιραίο παπούτσι; Πώς θα την έβρισκε ο πρίγκιπας; Χωρίς αυτό η ζωή θα έσερνε τα βήματά της... σε δρόμους δύσκολους μάλλον. Δεν θα είχε ίσως όμορφη εξέλιξη  και ποτέ κανείς δεν θα έλεγε την ιστορία της, γιατί κι εκείνοι που την ήξεραν θα ήθελαν μάλλον να την ξεχάσουν." Ανατρίχιασε! Για πρώτη  φορά από την ώρα που χωρίστηκαν με τον Ηλία, ένοιωσε να φοβάται. "Αχ καλό μου γοβάκι" είπε δυνατά. "Κάνε να σε βρει ο πρίγκιπας". Άλλαξε την τροπή αυτής της θλιβερής ιστορίας".
   Η δική της ιστορία παρακαλούσε να αλλάξει. Το γαλάζιο μαντήλι, σημάδι από την δική της πορεία, παρακαλούσε να βρεθεί.     ----- απόσπασμα από το παραμύθι δίχως τέλος -----